Probably would not have helped and would have caused onlookers and overcautiousness. Or indifference, but that coincides with the current state of affairs.
I’m am too slow for the current world, and I do not mean sniffing flowers and catching butterflies. The pace of our lives is getting faster and faster, what are you going to do with that 30 seconds you save on the escalator? I am about to learn that 5 minutes here, 10 minutes there and I already have 30 minutes! And then you will lose them by standing on red light.
A true festival of speed – yes, I increase the irritation, although I do not want that. It is just a bit sad for us (the disabled) because we try to function in this difficult society, and still we get hit What we got, none of us asked for.
Public transportation (ZTM Warsaw) is now my main means of transportation, I have to use it even though I do not really want to! A nightmare!
The struggles start when our transport stops – the low floor is a salvation, in the higher one I have to enter using the handrail – not stand in the doorway! Well, and then there is the spot – if it stops at a place that is not a stop, or at the end of a long stretch, I do not get off/on. After closing the door almost on my back, there is a sudden movement, and in my head the thought – „grab something”. In one hand the phone (after all, someone brilliant invented the need to punch an electronic ticket – disabled people – buy a monthly or cardboard card, punching these tickets is very difficult for people with limited dexterity – plus low), after punching we go, and in my head a plan for getting off. Again – if I do it too slow, the driver will close the door in front of me, and I will get off at the next one and walk home – it happened to me already.
Well, and again – do not stand in the doorway, do not worship of the bus railings, do not lean on it.
Nothing special – these are simply rules of good manners. And please, do not put anything ON THE MIDDLE – scooters, shopping bags. Getting off is preceded by a slalom, and if I have to hold something that someone else is already holding, I get a look full of hatred and resentment.
Pressing the handicap button does not help – everyone looks „normal” in the mirror, so it’s probably a mistake, if I had a wheelchair they would raise the platform for me, wait for me to get on and take a safe seat, and yes, you manage on your own! Well, unless you are a sprinter-surfer.
As soon as I get off, they snort and grin at me, the ones who have to pass me, and I go even slower – because the darkness already falling in the middle of the day tugs at me even more – even the flashlight on my phone does not help.
Shopping is also a challenge, although the beginning – walking around the store – is still acceptable. Just remember to put extra heavy stuff in a backpack or bag that can be carried on the shoulder, and do not buy too much so we can carry it. Carrying a bag in one hand – strongly unsettles the balance – two would not solve the problem – because uneven walking and bumping against it definitely disrupts the step.
Paying – the tragedy is not with a card – cash is subject to different laws, especially coins – so throw them on your hand like an 80 year old grandmother, and the cashier takes what you need and follows…
Wrap. That moment when the cashier pokes you in the eye because the queue, or worse, the cashier is going to checkout the next person. To avoid that, I put everything back on the basket, step aside and pack, and if I can not, I do it my way.
I get admonished – verbally or by looks/gestures by cab drivers when I have not fastened my seatbelt yet, by people holding the elevator for me or letting me through the door, by faster people on the sidewalk, by people waiting in queue everywhere – until I pay and pack, by people asking for my signature, by people standing in transportation, by people sitting in transportation – every one of my SLOWLY actions is a problem.
Throughout the day I have slow motion episodes quite often, and no, I do not look for them because I do not care about their presence
Hurry up girl!
No, practice patience and acceptance!
Zapewne by nie pomógł, a uruchomił gapiostwo i nadopiekuńczość. Bądź też obojętność, lecz to się pokrywa z obecnym stanem.
Jestem za wolna dla obecnego świata i nie mam tu na myśli wąchania kwiatków i łapania motyli. Tempo naszego życia jest coraz szybsze, co zrobisz z tym 30 sekundami zaoszczędzonymi przy wbieganiu po ruchomych schodach? Zaraz się dowiem, że 5 minut tu, 10 minut tam i już mam 30 minut! A potem je stracisz, stojąc na czerwonym.
Istny festiwal prędkości — tak — wzmagam irytację, choć nie chcę. Jest nam (niepełnosprawnym), tylko trochę smutno, bo próbujemy funkcjonować w tym trudnym dla nas społeczeństwie, a i tak obrywamy. O to, co dostaliśmy, nikt z nas nie prosił.
Komunikacja miejska (ZTM Warszawa), jest obecnie moim głównym środkiem transportu, korzystać z niej muszę, choć bardzo nie chce! Koszmar!
Zmagania zaczynają się po podjechaniu naszego środka transportu — niska podłoga jest zbawieniem, w tych wyższych muszę wejść z użyciem poręczy — nie stój w drzwiach!
No i jest jeszcze miejsce — jeśli zatrzyma się w miejscu niebędącym przystankiem, bądź na końcu długiego — nie wysiądę/wsiądę.
Po zamknięciu drzwi niemal na moich plecach następuje gwałtowne ruszenie, a w mojej głowie myśl – “złap się czegoś”. W jednej ręce telefon (bo przecież ktoś genialny wymyślił konieczność skasowania elektronicznego biletu — niepełnosprawny — kup miesięczny lub kartonikowy, kasowanie tych biletów jest bardzo trudne dla osób z ograniczoną sprawnością — i dodatkowo niskich), po skasowaniu jedziemy, a w głowie plan na wysiadkę. Znowu — jeśli zrobię to za wolno, kierowca zamknie mi drzwi przed nosem, a ja sobie wysiądę na następnym i spacerkiem do domu — zdarzyło mi się.
No i ponownie — nie stój w drzwiach, nie obdarzaj swojej rurki miłością, lgnąc do niej całym ciałem, nie opieraj się o nią, bo przecież telefon na dwie ręce (to kup sobie mniejszy).
Nic szczególnego — to są po prostu zasady dobrego wychowania. A i proszę, nie stawiaj nic NA ŚRODKU — hulajnogi, torby z zakupami. Wysiadka poprzedzona slalomem, a jeśli złapać się muszę czegoś, co trzyma już inna osoba — otrzymuję wzrok pełen nienawiści i pretensji.
Naciśnięcie guzika dla niepełnosprawnych nie pomaga — wszyscy w lusterku wyglądają “normalnie”, więc pewnie pomyłka, jakbym miała wózek, podniesiono by dla mnie platformę, poczekano, aż wsiądę i zajmę bezpieczne miejsce, a tak, to radź se sam! No chyba, że jesteś sprinter-surferem.
Gdy już wysiądę, prychają i cmokają na mnie ci, muszący mnie wyprzedzić, a ja idę jeszcze wolniej — bo ciemność zapadająca już w połowie dnia szarpie mną jeszcze bardziej — nawet latarka w telefonie nie pomaga.
Czas zakupów też jest wyzwaniem, chociaż początek, czyli chodzenie po sklepie jest akceptowalny. Należy jedynie pamiętać o tym, aby pakować — szczególnie ciężkie przedmioty — do plecaka, bądź torby mogącej być niesioną na ramieniu oraz kupować niedużo rzeczy — byśmy je donieśli. Noszenie torby w jednej ręce — mocno rozregulowuje równowagę — dwie nie rozwiązałyby sprawy — bo chodzenie nierówno i się o nie obijanie, tak czy inaczej zaburza krok.
Płacenie — tragedii nie ma przy karcie — gotówka rządzi się innymi prawami, a szczególnie monety — tak wysypuje je na rękę jak 80-letnia babcia, a pani kasjerka bierze, co trzeba i następuje…
Pakowanie. Ten moment, w którym kasjerka wbija w ciebie wzrok, bo przecież kolejka, bądź co gorsza — zaczyna kasować kolejną osobę. A pomyśl, że ja to w ogóle wolno robię — czasem dwie osoby zdążą zrobić swoje:) By tego uniknąć pakuje wszystko z powrotem do koszyka, odchodzę na bok i pakuję, a jak nie mogę, to robię po swojemu.
Upominają mnie — słownie, bądź wzrokiem/gestem taksówkarze, gdy nie zapięłam jeszcze pasów, osoby trzymające dla mnie windę bądź przepuszczające mnie w drzwiach, szybsi na chodniku, czekający w kolejce wszędzie — aż zapłacę i spakuje, wymagający mojego podpisu, stojący w komunikacji, siedzący w komunikacji, problemem jest każde moje WOLNE działanie.
W ciągu całego dnia mam wolno-szybkie epizody dość często i nie, nie doszukuję się ich, bo na ich obecności mi nie zależy No pośpiesz się!
A ty ćwicz cierpliwość i akceptację.