Któż z nas nie chciałby żyć długo i szczęśliwie? Może i nawet wiecznie, ale na pewno w dobrym zdrowiu i bogactwie, bo po co być nieśmiertelnie chorym. Choć masowa nieśmiertelność, czy nawet długowieczność dość szybko doprowadziłaby do naszej zagłady, jeśli byśmy się nie przystosowali.

Obsesyjnie chcemy wydłużyć młodość bądź ją odzyskać. Wierzymy w uzyskanie nieśmiertelności — jeśli nie w tym, to w tamtym życiu i innym, lepszym świecie. Boimy się śmierci, ale wierzymy, by nadać jej głębsze znaczenie i lepiej znieść stratę. Wiemy, że istnieje i jest po prostu końcem życia, naturą i nieuniknionym, a jednak korzystamy z wszelkich dostępnych zabiegów kosmetycznych, by ją odgonić.

Szukamy sposobu, by nasze zakończenie przeciągnąć, przełożyć. Nasze bądź innych, bo sami zostać też nie chcemy. Magią bądź medycyną — wszystkimi możliwymi i dostępnymi sposobami szukamy sposobów, by się odmłodzić, przedłużyć życie czy nawet powstrzymać śmierć.

Czego wynikiem jest obecność śmierci? A czego wynikiem jest obecność ataksji? Niemiłe rzeczy na świecie też istnieją… niektóre rzeczy są po prostu konieczne. Jednak czy jest to moralne? Jak bardzo moralna jest walka z naturą? Bo nie zawsze jest to walka o to by żyć 1000 lat, a by powstrzymać przedwczesne zgony czy choroby, oraz ból i cierpienie.

Rozwój medycyny doprowadził do wydłużenia ludzkiego życia, a rozwój wiedzy skłonił ludzi do szukania odpowiedzi na pytanie o konieczność śmierci. Z czasem, zamiast magicznych eliksirów, skomplikowane terapie zaczęły być postrzegane jako sposób na przedłużenie życia. Mimo braku recepty na powstrzymanie śmierci wciąż istnieje wiara, że odkrycie to jest bliskie.

Śmierć nie jest porażką, ani niekompetencją, czasem dalsze życie jest po prostu niemożliwe. Bez względu na to czy myślisz, że śmierć można przezwyciężyć, czy nie, to na końcu i tak umrzesz. 

Pomimo kuszącej perspektywy osiągnięcia nieśmiertelności, większość wizji pozostaje pesymistyczna, ukazując trudności i zagrożenia związane z dążeniem do przedłużenia życia. Optymistyczni pozostają bliscy, starający się przedłużyć życie, nawet w sytuacjach skrajnych — pełnych bólu i cierpienia. Rodzina, znajomi i przyjaciele mają nieustanną nadzieję na cudowne uzdrowienie, często decydują się też na kontynuację leczenia, nawet jeśli stan chorego jest beznadziejny. Wycieńczeni chorzy, nie zawsze mają możliwość odejścia w pokoju, gdyż ich bliscy są niepogodzeni z utratą, nawet jeśli sam chory jest gotowy na zakończenie.

Trudne rozterki pomiędzy pragnieniem ukojenia dla chorego a niezdolnością rodziny do przyjęcia jego odejścia.

Aspekty etyczne i emocjonalne związane z końcem życia są bardzo skomplikowane.

BIBLIOGRAFIA:

Głownia.D., Idea nadnaturalnego przedłużania życia w mediach i literaturze XX wieku, Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej 2022, link: https://www.academia.edu/98672829/Idea_nadnaturalnego_przed%C5%82u%C5%BCania_%C5%BCycia_w_mediach_i_literaturze_xx_wieku_szymon_makuch