“Why did this happen to me?” – has probably been said by every unfortunate person.
Because you are ordinary, just like everyone else around you. If it does not spare them, it will not spare you. Random accidents are pretty…. random. It spreads rather than divides, and is far from equal. Ah… this fate and its perversity. The mastery of drawing unequal cards and arranging them in the most absurd combinations.
Yes, being ill has no meaning and gives no value to life, „thanks to the illness” – some say, as if without it they could not see their own feelings and those of others. It has come, so it would be appropriate to welcome it… let her stay at the door until the end of the world!
„Thanks to her” we experience evil, not good. Although we sometimes hear that patients are grateful for certain aspects, the truth is that illness rarely brings balance.
Where are the „positive” aspects of the disease to be grateful for? Living with the disease is a daily battle against physical and mental suffering. Frustration. Finding gratitude seems almost impossible.
Social support may be the only compensation, but even this community cannot always make up for the enormous burden. The disease rarely leads to a reflection that turns suffering into beauty. All efforts are focused on overcoming the disease, not on discovering the hidden benefits of this mismatched puzzle. And even if it develops inner strength, the process is complicated and difficult.
Patients are sometimes grateful for the support of loved ones, medical care, new perspectives, the compassion of others, and the development of inner strength. Although some people try to see the positive, illness is a difficult statement and triggers suffering. The battle against illness focuses on overcoming adversity, not on discovering a deeper meaning in the process.
Adjusting to the new reality is amazing – it goes from „never in my life” to „fine, but my way.” And even though my family says I’m „fine” (and according to my grandmother, I’ve nice teeth), I’m not likely to change the future, and I know what to expect. I’m grateful, but that doesn’t mean I put a positive spin on the disease itself.
I try to live longer, but I have no life anyway.
“Dlaczego mnie to spotkało?” – wypowiedziane zostało zapewne przez każdego nieszczęśliwego.
Bo jesteś zwyczajny tak jak i inni wokół ciebie. Ich nie oszczędza, to nie oszczędzi i ciebie. Wypadki losowe są dość… losowe. Bardziej rozrzuca, niż dzieli i daleko mu do równości. Ach… ten los i jego przewrotność. Mistrzostwo w losowaniu nierównych kart i układania ich w najbardziej absurdalne kombinacje.
Tak, chorowanie sensu nie ma, a i wartości życiu nie daje, “dzięki chorobie” – mówią niektórzy, jakby bez niej nie widzieli emocji swoich i innych. Przyszła, to wypadałoby ją ugościć…, a niech stoi pod drzwiami i do końca świata!
”Dzięki niej” doświadczamy zło, a nie dobro. Choć czasem można usłyszeć o wdzięczności chorych za pewne aspekty, to prawda jest taka, że choroba rzadko przynosi z sobą równowagę.
Gdzie te „dobroczynne” aspekty choroby, za które można byłoby być wdzięcznym? Trwanie z chorobą to codzienny bój z cierpieniem fizycznym i psychicznym. Frustracja. Znalezienie wdzięczności wydaje się niemal niemożliwe.
Wsparcie społeczne może stanowić jedyną równowagę, jednak nawet ta wspólnota nie jest zawsze w stanie równoważyć ogromnego ciężaru. Choroba rzadko prowadzi do refleksji, która tworzy piękno z cierpienia. Wszelkie wysiłki skupiają się na pokonaniu choroby, a nie na odkrywaniu ukrytych zalet tej niewłaściwie zestawionej układanki. I nawet jeśli rozwija wewnętrzną siłę, to proces jest skomplikowany i trudny.
Chorzy bywają wdzięczni za wsparcie bliskich, opiekę medyczną, nowe perspektywy, empatię innych oraz rozwój wewnętrznej siły. Choć niektórzy próbują dostrzec pozytywność, choroba to doświadczenie trudne i wyzwalającym cierpienie. Walka z chorobą skupia się na pokonaniu przeciwności, a nie na odkrywaniu głębszego sensu w tym procesie.
Adaptacja do nowej rzeczywistości jest niesamowita — przechodzi z “nigdy w życiu”, do “dobra, ale po mojemu”. I, mimo że rodzina twierdzi, że “dobrze się trzymam”, (a wg. babci mam ładne zęby), przyszłości raczej nie zmienię i wiem, co mnie czeka. Jestem wdzięczna, ale to nie znaczy, że samej chorobie przypisuję jakieś pozytywne znaczenie.
Staram się, by dłużej żyć, a życia i tak nie mam.