– I despise the disabled.
– Do you despise me?
– No, because…
I have spent my life with you, you are my partner, my family, my friend, my billionaire.
Double standard. How many liars are there among us? They tolerate and accept because it is appropriate (in our modern, contemporary world). At least we will help those who are disadvantaged by fate.
Why do we accept disabled relatives or friends with disabilities more (or not at all)? Privilege or acceptance because of knowing another person?
I do not blame them a bit, but I do have a bit of it because I HAD NO INFLUENCE ON IT! You are about to accuse me of freedom of speech here, or maybe so, instead of shifting what is allowed to whom and setting boundaries, everyone will take care of themselves. I see…
Wishful thinking, because we supposedly accept being different, but only within our own acceptable limits, and in reality everyone gets it. We must have thick skin from birth, because if we do not bully, they bully us, or we see them bully others. Everything can be judged and ridiculed, it begins in childhood, accumulates in school and does not stop until old age. We know the world is unfair, yet we keep complaining about it and hoping it will change.
Since there is no universal method for determining the value of a life, we should refrain from judging others, but I know it is HARD. The hypocrisy of the „correct” people is huge, because you can live a normal life, but in reality you can not. And despite the fact that life decisions require the consent of two people, disabled people restrict and prevent the „normal” and (only then) happy life of the other person. Society also loses out, even though it is society that puts barriers in our way through discrimination and obstacles. This is for our own good and safety, so we should be grateful and not complain.
Standard is desirable. And we don’t give anything standard, we can’t work, we shouldn’t have family and children at all (as if full-fledged status eliminates dysfunctions ). Some people are bad parents because they are bad parents, not because they’re are disabled. And the value of life is still its length, not its quality.
There is something we give to others. We give inspiration and motivation, but not with our lives, but with the fact that we live as a disabled person. Getting out of bed, exercising, going to the movies or restaurants is a life for which we do not need awards and medals. We simply strive for a full state, which you have by default.
Let us respect life and not take away its value just because it does not want to be lived a certain way.
- Gardzę niepełnosprawnymi
A mną gardzisz?
Nie, bo…
spędziłem z tobą życie, jesteś moim partnerem, rodziną, przyjaciółką, miliarderem.
Podwójne standardy. Ilu jest takich kłamczuchów wśród nas? Tolerują i akceptują, bo wypada (w naszym dzisiejszym, nowoczesnym świecie). Pokrzywdzeni przez los, to chociaż my im pomożemy.
Dlaczego mocniej (bądź też w ogóle) akceptujemy niepełnosprawnych bliskich, bądź niepełnosprawnych przyjaciół? Przywilej czy jednak akceptacja wynikająca z poznania drugiej osoby?
Trochę nie mam im tego za złe, a jednak trochę mam, bo JA NIE MIAŁAM NA TO WPŁYWU! Zaraz mnie tu zarzucą wolnością słowa, a może tak, zamiast się przerzucać, co komu wolno i ustalać granice, to każdy zajmie się sobą. Aha…
Myślenie życzeniowe, bo niby akceptujemy inność, ale tylko we własnych, akceptowalnych granicach, a tak naprawdę dostaje się wszystkim. Skórę to musimy mieć grubą od urodzenia, bo jak nie nękamy, to nas nękają, bądź widzimy, jak nękają innych. Wszystko może być ocenione i wyśmiane, zaczyna się w dzieciństwie, kumuluje w szkole i nie opuszcza aż do starości. To, że świat jest niesprawiedliwy wiemy, a jednak usilnie na niego narzekamy, w nadziei, że się zmieni.
W związku z tym, iż nie ma uniwersalnej metody określenia wartości życia, powinniśmy powstrzymać się od oceny innych, ale ja wiem, TRUDNO. Hipokryzja “prawidłowych” ludzi jest ogromna, bo niby, możesz żyć normalnie, ale w sumie to jednak nie. I pomimo tego, że do życiowych decyzji potrzebna jest zgoda dwóch osób, to niepełnosprawni ograniczają i uniemożliwiają “normalne”, i (tylko wtedy) szczęśliwe życie drugiej osoby. Społeczeństwo też traci, choć to ono stawia nam bariery poprzez dyskryminację i utrudnienia. To jest dla naszego dobra i bezpieczeństwa, powinniśmy więc dziękować, a nie narzekać.
Standard jest pożądany. A my nie dajemy nic standardowego, pracować nie możemy, rodziny mieć nie powinniśmy, a dzieci to już w ogóle (jakby pełnoprawność niwelowała dysfunkcje). Niektórzy są kiepskimi rodzicami, bo są kiepskimi rodzicami, a nie dlatego, że są niepełnosprawni. No i wartością życia wciąż jest jego długość, a nie jakość.
Jest coś, czym obdarowujemy innych. Dajemy inspirację, i motywację, jednak nie swoim życiem, a tym, że jako niepełnosprawny żyjemy. Wstanie z łóżka, ćwiczenia, wizyta w kinie czy restauracji to życie, za które nie potrzebujemy wyróżnień i medali. Po prostu dążymy do stanu, który pełnoprawni mają domyślnie.
Szanujmy życie i nie odbierajmy mu wartości, tylko dlatego, że nie będzie przeżyte w konkretny sposób.