Every catastrophe is terrifying, because if only the strongest survive, then we have a rather poor chance. It is better not to mess with a big and strong one, and nature chooses correctly.
In survival, cooperation is the most important thing, not physical fitness, which is considered the key, but for us – with damaged fitness, this does not fill us with optimism. Maybe not the strongest will survive, but the useful ones will.
Hope in hopelessness. If not an arm and a leg, maybe a head? Let’s fight with the power of minds, who has the strongest?
Because when you don’t think about bad things, you’re happy. It is enough not to think … Avoidance does not work, I mean it works in the short term, but when it accumulates, we have to face this group … Let’s try differently because it is the escape and distance from each other of wounds or disappointments that does not allow them to be removed and forces us to constantly experience them. How to convince yourself that the environment of the armchair and sofa is worse?
Let’s fight and survive as us. Acceptance (including yourself) and self-confidence appear again, and it’s not easy, because …
…a polite, quiet, good girl, exemplary behavior and good grades, congratulatory letters and awards, from childhood.
A beautiful package of degrees, honors, and achievements to cover up this inferiority. I discovered that not for myself, but for being perceived, I live…
If the future cannot be changed, let us at least influence the reactions related to it. To choose and be in control. To choose, that is to face current fears, misfortunes, inconveniences, or conflicts, although avoiding them seems to be the best form of survival in today’s world. It is easier to blame someone or something for our misfortune than to take responsibility and work on it. We cherish our suffering and do not forgive, because the situation we find ourselves in is new and unexpected, and we are so not ready … Additionally, feeling that we do not influence the situation we are in, convinced of the inevitable failure and the lack of any possibility of improvement we stop trying.
I’m not telling you to look for meaning because I’m not going to find it myself. How many healthy people have it? The patient must have a meaning, a plan for life, and goals. Just functioning is not enough, VALUE (8 hours of exhausting work and home to sleep is SO valuable). It is bad, and it will get even worse, let’s control our reaction because you can’t get sick.
Let’s get rid of the smiling mask that no one would worry about us and replace it with a real, sincere smile. Let’s determine our fate and purpose ourselves, let’s not look for someone to blame for a given situation, and let’s not allow him to define us because if we are stuck in the past, we will live in it now. The past will not disappear, it will be with us for the rest of our lives. So let’s accept what is and what was and give up the need to have another life. Let’s love our suffering to heal. Let’s recognize emotions and observe what they do to our minds and body.
Suffering values and hierarchy do not have, sadness plagues also those who do not have ataxia.
Każda katastrofa przeraża, bo jeśli przetrwają tylko najsilniejsi, to mamy raczej słabe szanse. Z dużym i silnym lepiej nie zadzierać, a natura dobiera prawidłowo.
W przetrwaniu najważniejsza jest współpraca, a nie uważana za kluczową sprawność fizyczna, lecz nas — z uszkodzoną sprawnością, nie napawa to optymizmem. Przetrwają może nie najsilniejsi, ale przydatni na pewno.
Nadzieja w beznadziei. Jak nie ręką i nogą to może głową? Walczmy siłą umysły, kto ma najsilniejszy?
Bo gdy nie myślisz o złych rzeczach, to jesteś szczęśliwy. Wystarczy nie myśleć przecież… Unikanie nie działa, znaczy działa krótkoterminowo, ale jak się nagromadzi to zmierzenie się z tą gromadą… Spróbujmy inaczej, bo to właśnie ucieczka i oddalenie od siebie ran czy rozczarowań nie pozwala ich usunąć i zmusza nas do nieustannego ich przeżywania. Jak się przekonać, że środowisko fotela i kanapy jest gorsze?
Walczmy i przetrwajmy jako my. Znów się pojawia akceptacja (też siebie) i pewność siebie, a łatwo z tym nie jest, bo…
…grzeczna, cicha, dobra dziewczynka, wzorowe, zachowanie i dobre oceny, listy gratulacyjne i nagrody, już od dzieciństwa.
Piękne opakowanie ze stopni naukowych, wyróżnień i osiągnięć, by przysłonić tą niższość. Odkryłam, że nie dla siebie, a aby mnie postrzegano, żyję…
Jeśli przyszłości zmienić nie można, to wpłyńmy, chociaż na reakcje z nią związane. By wybrać i mieć nad tym kontrolę. Wybrać, czyli się zmierzyć z obecnymi lękami, nieszczęściami, nie dogodnościami czy konfliktami, choć ich unikanie wydaje się najlepszą formą przetrwania w dzisiejszym świecie. Oczywiste jest, że łatwiej obwiniać kogoś lub coś za nasze nieszczęście, niż wziąć za siebie odpowiedzialność i popracować. Pielęgnujemy własne cierpienie i nie wybaczamy, bo sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, jest nowa i niespodziewana, a my tacy nie gotowi… Dodatkowo, czując, że nie mamy wpływu na sytuację, w jakiej jesteśmy, przekonani o nieuchronnej porażce i braku możliwości jakiejkolwiek poprawy, przestajemy próbować.
Sensu wam szukać nie każę, bo sama nie mam zamiaru go znaleźć. Ilu zdrowych go posiada? Chory musi mieć sens, plan na życie, cele. Samo funkcjonowanie nie wystarcza, WARTOŚĆ (8 h wyczerpującej pracy i do domku spać jest TAKIE wartościowe). Jest źle, a będzie jeszcze gorzej, kontrolujmy naszą reakcję, bo choroby się nie da.
Pozbądźmy się maski uśmiechu, zakładanej by nikt się o nas nie martwił i zastąpmy ją prawdziwym, szczerym uśmiechem. Sami określmy nasz los i cel, nie szukajmy winnego danej sytuacji i nie dawajmy mu możliwości, by nas określił, bo jeśli tkwimy w przeszłości, to żyć nią będziemy i teraz. Przeszłość nie zniknie, będzie z nami do końca życia. Zaakceptujmy więc to, co jest i to co było i zrezygnujmy z potrzeby posiadania innego życia. Pokochajmy nasze cierpienie, by się zaleczyć. Rozpoznajmy emocje i zaobserwujmy, co robią z naszym umysłem i ciałem.
Cierpienia wartości, ani hierarchii nie mają, smutek doskwiera i tym, co ataksji nie mają