Why is life worth living? Why do we develop and want to develop? Why are we able to lose ourselves in OWN life and ask others to help us find ourselves?
In OUR life. As if they know more about our lives than we do.
None of us have a life without struggles, so we eagerly try to improve what is going wrong with us. We always find something. Still, the mind is the most important thing. I used to take care of it myself, probably incompetently. As it bubbled more and more, I asked for professional help and… this is not for me. Psychologist and psychiatrist – I worked with several and they had quite something to do, the material in me a lot and I am happy to share it.
However, I was disappointed. I do not regret the experience, but I will not be going back to it anytime soon because I believe (rather selfishly) that all my past, present, and future accomplishments (and failures) are mostly due to me. What bothered me was the feeling that I was not dealing with my current difficulties (as I mentioned earlier), but looking for new difficulties. I also missed looking for solutions. Yes, I know I am not going to get a panacea for problems, but also „think about it”, „try this”, etc.
Don’t say you can’t, because it’s in the books!
The first was an attempt to survive, because every aspect of my life was sprinkled, oh… how much I wanted to shut down, to freeze life for a while, because I didn’t have the strength to continue. „Help me survive,” was my please at urgent appointments. I started a journey with pills and meditation, and when I came home for my scheduled therapy after a long break, I felt that I had changed. Alone. So why did I need to go to therapy? I didn’t come to terms with my feelings, but I understood them deeply. The miracle happened before I started therapy, so what was the trigger?
Although my therapist strenuously attributed my miraculous healing to a supernatural power, I caused it. And the hours of loneliness. And what happened, which is what it will be like when I have lost everything and the worst happens. Whether and how I will be able to start over again. And also tons of books. Knowledge became my salvation, and although it’s hard to find articles that deal with difficult and „heavy” topics – like terminal illnesses – everything I learned about acceptance, anxiety, depression and phobias helped me immeasurably. And the subsequent hours of solitude, hours of reflection. I was immunized by stories of sadness and tragedy, a different perspective, the knowledge that you are not special in any way, that fate should spare you (and not that ONLY I have it so bad). To ease my conscience (especially the conscience of others who insistently told me I needed help), I attended more meetings – and during the conversation I was told that (sic!) it was not apparent that I needed help, only support in current situations, and that I was full of hope and motivation.
Whose problem is it? Am I a weirdo, or is it just others who make this out of me?
„Zdrowie – to pełny dobrostan fizyczny, psychiczny i społeczny, a nie tylko brak choroby lub niepełnosprawności”.
WHO (World Health Organization)
Dlaczego życie jest warte przeżycia? Dlaczego się rozwijamy i chcemy się rozwijać? Dlaczego potrafimy zagubić się, we WŁASNYM życiu i prosić innych, by pomogli nam się odnaleźć?
W NASZYM życiu. Jakby wiedzieli o naszym życiu więcej niż my.
Nikt z nas nie ma życia wolnego od zmagań, więc usilnie próbujemy polepszyć to, co nam źle funkcjonuje. Zawsze się coś znajdzie. Nadal umysł jest najważniejszy. Zajmowałam się nim sama, chyba jednak nieumiejętnie. Gdy posypało się bardziej, poprosiłam o profesjonalną pomoc i… to nie dla mnie. Psycholog i psychiatra — współpracowałam z kilkoma i raczej mieli co robić, materiału u mnie sporo i chętnie się nim dzielę.
Jednak się zawiodłam. Nie żałuję tych doświadczeń, jednak prędko do nich nie wrócę, bo (dość egoistycznie), uważam, że wszelkie moje przeszłe, teraźniejsze i przyszłe osiągnięcia (i błędy) są w większości moją zasługą. Przeszkadzało mi odczucie, iż nie zajmujemy się moimi obecnymi trudnościami (o których mówiłam), a wyszukujemy nowych. Brakowało mi też prób rozwiązania, tak wiem, że nie dostanę magicznej recepty na problemy, ale nawet “pomyśl o tym”, “spróbuj tego”, itd.
Nie mów, że się nie da, bo w książkach jest!
Pierwsza była próba przetrwania, bo posypał się każdy aspekt mojego życia, och… jak bardzo chciałam się wyłączyć, zastopować życie na chwilę, bo nie miałam siły, by iść dalej. “Pomóż mi przetrwać”, było moim błaganiem podczas pilnie umówionych wizyt. Rozpoczęłam podróż tabletek i rozmyślania, a gdy wróciłam do domu po dłużej przerwie, na zaplanowaną terapię, czułam, że się zmieniłam. SAMA. Po co więc miałam iść na terapię? Z moimi emocjami się nie pogodziłam, ale je dogłębnie zrozumiałam. Cud stał się, zanim leczenie zaczęłam, co więc go wywołało?
Mimo iż mój terapeuta usilnie przypisywał moje cudowne uzdrowienie jakiejś nadprzyrodzonej sile, ja go wywołałam. I godziny samotności. I to, co się stało, czyli jak to będzie gdy stracę już wszystko i stanie się najgorsze. Czy potrafię i jak zacząć od zera. A także tony książek. Wiedza, stała się moim wybawieniem i choć ciężko jest znaleźć pozycje, poruszające trudne i “ciężkie” tematy — jak np. nieuleczalna choroba, wszystko, czego dowiedziałam się o akceptacji, lękach, depresji i fobii, wsparło mnie niezmiernie. I kolejne godziny samotności, godziny myślenia. Uodporniły mnie opowieści smutne i tragiczne, inna perspektywa, wiedza, że nie jesteś w żaden sposób wyjątkowy, by los cię oszczędził (a nie, że TYLKO ja mam tak źle). Na uspokojenie sumienia (głównie innych, którzy usilnie wmawiali mi potrzebę pomocy) wzięłam udział w kolejnych spotkaniach — i podczas rozmowy otrzymałam informację, iż (sic!), nie widać, że potrzebuje pomocy, a jedynie wsparcia w obecnie dziejących się sytuacjach, a pełna jestem nadziei i motywacji.
Z kim jest problem? Jestem wariatką, czy tylko inni ją ze mnie robią?